droździk Turdus iliacus

Droździk jest mniejszy od kosa. Na pierwszy rzut oka może być mylony z drozdem śpiewakiem. Ptak dorosły ma wyraźną białawą brew i pręgę policzkową, co wyróżnia go spośród krajowych gatunków drozdów. Bardzo charakterystyczną cechą tego gatunku są rdzawo-kasztanowate boki ciała i pokrywy podskrzydłowe (stąd brytyjska nazwa tego gatunku redwing). Droździki na ogół są bardzo płochliwe i rzadko kiedy udaje się je podejść. Ptaki te najbezpieczniej czują się w koronach drzew. Droździk nie jest w Polsce licznym gatunkiem lęgowym; jego areał lęgowy to przede wszystkim wschodnia Europa. To jednak nie oznacza, że jest to u nas ptak zagrożony czy rzadki. W Polsce najliczniej notowany jest podczas przelotów. Wówczas można często obserwować te ptaki w dużych stadach, nierzadko w towarzystwie kwiczołów.

Śpiew droździka jest bardzo charakterystyczny; składa się z kilku powtarzanych sylab: trii-trii-trii-trz-tri; głos wabiący to ostre: ciir, podobne jak u kosa, szczególnie dobrze słyszane nocą podczas przelotu (drozdy wędrują nocą). Gniazdo droździka zbudowane jest ze źdźbeł traw i wylepione od wewnątrz gliną, iłem lub torfem. Jaja ma podobne do jaj kosa. Droździk żywi się takim samym pokarmem jak kos. Jest więc częstym gościem w naszych sadach, gdzie podjada jabłka lub inne owoce (np. jarzębinę, tarninę, winogrona). Czasem niektóre osobniki podejmują próbę zimowania, wtedy z pomocą przychodzą im osoby dokarmiające ptaki owocami – głównie jabłkami.