sierpówka Streptopelia decaocto
Sierpówka to dziki gatunek gołębia, mniejszy od gołębia domowego. Pierwotnie był to gatunek azjatycki, jednakże na skutek niezwykle szybkiej ekspansji ptak ten obecnie zasiedla całą Europę oraz północną Afrykę (Maroko). Zakłada się, iż ekspansja sierpówki z Azji Mniejszej (tereny obecnej Turcji – stąd druga nazwa gatunku: synogarlica turecka) rozpoczęła się na przełomie XIX i XX wieku. W Polsce pierwszy lęg sierpówki stwierdzono w 1943 roku. Obecnie jest to stosunkowo pospolity gatunek synantropijny, tj. taki, którego występowanie wiąże się z obecnością człowieka.
Sierpówka jest nie do pomylenia z żadnym innym krajowym gatunkiem gołębia. Jej ciało jest jednolicie szare, z lekkim różowawym nalotem, nogi i tęczówki czerwone. Na szyi znajduje się biało-czarny pasek, który może kojarzyć się z sierpem (stąd nazwa).
Terytorium wyznacza charakterystycznym gruchaniem „gu…guu…gu…, ponadto nadlatujące samce często odzywają się „kuh…kuh…kuh”.
Sierpówka odbywa 2-4 lęgi w ciągu roku, a w sprzyjających warunkach lęgnie się także zimą, wtedy może wyprowadzić 6 lęgów w ciągu roku. Jak wszystkie gołębie sierpówki w jednym lęgu składają dwa jaja. Gniazdo tego ptaka jest nieduże i wygląda dość niechlujnie, zbudowane jest z drobnych gałązek.
Pożywienie sierpówek to różnego rodzaju nasiona chwastów traw i zbóż. Często także resztki z ludzkiego stołu. Dokarmiamy sierpówki zbożem, np. pszenicą, prosem, żytem a także kaszami. Ponadto dobrym pokarmem dla sierpówek będą nasiona oleiste, np. słonecznik, siemię lniane, rzepak.
W ostatnich latach w wielu miastach Polski obserwuje się spadek liczebności sierpówki. Za jedną z przyczyn tego stanu rzeczy uważa się zaniechanie transportu konnego i związanej z nim dostępności do pokarmu (głównie jęczmienia dla koni). Inną przyczyna może być także zwiększająca się liczba ptaków drapieżnych w miastach, głównie chodzi tu o ptaki krukowate, takie jak wrona siwa czy sroka.
